In de eerste aflevering van ‘Puntjes op de E’ praat gastheer Joren Clauwaert met Annelies Vereecke, Jelle De Smet en Thomas Goyvaerts over schrijven. Van hoe je begint aan een theaterscript tot het schrijven van poëzie en proza voor jezelf. Met halve waarheden en hele tips helpen ze je op het pad der geschreven verlichting.

Redactie: Dominique De Brabanter, Nele Baeyens en Valerie De Brabanter

De teksten waar onze gasten in de aflevering over vertellen:

Annelies:

De eerste weken was het nog spannend. Toen was het nog schoon. We waren alert en in staat van paraatheid, want daarvoor waren we hierheen gestuurd. Plots leken parken, graspleinen en bomen niet meer zo belangrijk. Het groen in de stad, dat waren wij. Het groen van vlees en bloed. Beschermers van onze medemens, zo voelden we ons. Op de eerste dag sprak ik geen woord tegen mijn partner, ook al wilde ik zoveel zeggen dat het voelde alsof mijn hoofd op ontploffen stond. Maar ik wilde niet onprofessioneel lijken. Over praten tijdens een shift was ons tijdens de opleiding nooit iets gezegd, besefte ik op dat moment. Dus zweeg ik.

Jelle:

Suddenly Ferdion keeled over, throwing Ardyn off his back. The general instinctively prepared to meet the ground, but instead found himself splashing down a treacherously deep marsh, the weight of his armour forcing him downward. The sucking mud ripped the helmet from his face with such a force that it cut a deep gash across his brow. He struggled to find solid ground and panicked when he realized he was sinking deeper and deeper into the foul black sludge. He could feel erratic movement beside him and made the mistake of opening his mouth to scream in agony upon feeling several large teeth piercing through armour and flesh.

Thomas:

tussenin

voel je niet hoezeer ik warmte radieer
en hoe ik keer op keer je bekkenen
trotseer. je hebt mijn slaap ontvoerd, mijn
kippenvel tot soep geroerd.
je straling heeft mijn hals gesnoerd
en mijn geheim geïmmobiliseerd. mijn trucs
ben ik verleerd. je hebt mijn dorst bedwongen,
in één ogenblik verteerd.

ik heb je heel mijn tekst gezongen, mijn liefde uit
haar hoek gewrongen. je kreten
springen in mijn longen. je hijgen nog veel hoger.
waarom ik hier mezelf verlies, mijn keuzes maak naar
jouw advies, ik kan psychisch niet minderen, de
hinder van je passie, het geluk van mijn gevecht.

je houdt me telkens vaster, geen gulzigheid
maar lof, ik wil hier weg en nooit meer
ergens anders zijn, nooit meer.